En we bekeren verder (in de NBSB)

Afgelopen donderdag, 9 oktober, was de eerste bekerwedstrijd van deze competitie tegen Bergen op Zoom. Altijd spannend en de beker is voor onze sterkste speler voldoende aanleiding om zijn schaakkloffie uit de kast te trekken en zich gemotiveerd op het eerste bord te werpen. Toch konden we niet op volle oorlogssterkte aantreden. Ad Kroot melde zich op het laatste moment ziek en werd vervangen door Joost Duquesnoy die, zoals het een verstandige non-playing captain betaamd, tactisch op het vierde bord werd geplaatst. Daardoor schoven Sander van Dijk en Stan Heijmans een bordje omhoog.

Dat ondergetekende inviel berustte ook nog eens op een misverstand. Zoals tegenwoordig te doen gebruikelijk verliep de communicatie via WhatsApp (moeten we in het kader van de boycot van producten uit de VS niet op een ander medium overschakelen?). De conversatie ging als volgt:

Het gaat mis bij mijn vraag. De stukjes voor het weekblad worden wekelijks bij toerbeurt geschreven. Ik verkeerde in de veronderstelling dat dit dus om de journalistieke plichten ging, mij niet bewust van dat er voor het avondteam een wedstrijd gepland stond. Uit de verdere conversatie werd dat ook niet duidelijk dus stond ik op donderdag opeens verbijsterd te kijken naar het vierde bord (heb ik niet hoger verdiend?) en zag ik een week lang voorbereiding, en ik neem dat serieus, op een wedstrijd in de interne competitie in het putje verdwijnen.

Op zich bracht dat ons in evenwicht met Bergen op Zoom want ook mijn tegenstander was er op het laatste moment bij gescharreld vanwege een ziekte geval aldaar (Zelfde kinderdagverblijf? Dat is ver rijden!!).

Over het verloop van de wedstrijd kan ik kort zijn alhoewel we toch met z’n allen lang bezig waren Wat een indicatie voor de vechtlust van beide teams is. Er zij daarbij aangetekend dat (semi)tijdnood bij drie partijen speelde. Semi betekent in dit geval dat er nog een paar minuten op de klok stonden. Er was slechts één partij waar echt wel sprake was van tijdnood.

Bord 1. Joost kreeg een Bent Larsen opening voorgeschoteld (1 b2-b3). Ulf Anderson speelde dat ook vaak, deed dan heel lang niks, kwam in een eindspel en won dan. Hoe het precies ging weet ik niet maar Joost won een pion en die stond op het einde op c2 met zijn blik op c1 gericht (zo zit het zo’n beetje in mijn hoofd). De witspeler hield het toen voor gezien.

Bord 2. Remise. Een beetje een Sander partij, denk ik. Sander bood twee keer remise aan waarbij de tweede keer geaccepteerd werd. De eindstelling een pionneneindspel met wit drie tegen 2 pionnen op de damevleugel en zwart 4 pionnen, waarvan een dubbel, tegen drie pionnen op de koningsvleugel.

Bord 3. Stan verliest. Net als bij het avondteam zat ik naast hem (wie kan zich niet de studieachtige manier waarop zijn tegenstander toen remise had kunnen houden herinneren?). Deze keer ging het goed mis. Wit kreeg een dijk van een aanval wat haar tenslotte een stuk opleverde. Misschien had Stan nog een beetje compensatie omdat de witte damevleugel slecht ontwikkeld was, maar eerlijk gezegd betwijfel ik dat. Wel kwam wit in vliegende tijdnood maar de 15 seconden increment behoedde haar voor een vallende vlag (valt die nog bij een digitale klok?). De situatie was toe al zo eenvoudig dat er niks meer mis kon gaan met wit.

Bord 4. Ik speelde een degelijke partij, als zeg ik het zelf. Een schijnoffer van een paard leverde mij het initiatief en het loperpaar op. Mijn tegenstander leverde het een geïsoleerde pion op terwijl zijn plan nooit van de grond is gekomen. Te partij eindigde doordat mijn pion op c7 dreigde naar c8 (of eventueel d8 met loperwinst) te gaan. Een soort spiegelbeeld van de winst van andere Joost op bord 1.

Voor het Bergen op Zoomse bekerteam werd stoptober werkelijkheid en wij bekeren vrolijk door.

Joost Duquesnoy