Is 13 een pechgetal?

Donderdag 13 november werd de interne competitie weer “verstoord” door een wedstrijd tegen Bergen op Zoom. De tweede keer dit seizoen. De eerste keer was op 9 oktober voor de NBSB beker en ik zou liever nog een keer verslag schrijven van die wedstrijd dan van deze. Maar dat verslag is er al en hier leesbaar. Toen wonnen we met 2½ – 1½. Nu verloren we met ½-3½ tegen praktisch hetzelfde team (wij niet, dat verklaard waarschijnlijk veel).

In zijn verslag over de wedstrijd tegen De Baronie houdt Hans Sinnige een pleidooi om in schaakverslagen vooral niet over schaken te schrijven. Maar daar ontbreekt mij na een zware en pijnlijke nacht ten enenmale de inspiratie voor. Dus dan toch maar een sfeerschets. Het begon al rommelig, Sander was er niet. Dat leidde tot veel nerveus heen en weer geren van onze teamleider. Veel onrust op het bord naast mij. Het linker wel te verstaan want daar speelde Hans. Zodra hij aan zet was werd er naar buiten gerend om te kijken of er al iets van Sander zichtbaar was. Zijn tegenstander nam dat over en verdween ook na iedere zet. Wat die ging doen weet ik niet. Mogelijk naar het badminton kijken wat iedere donderdag in de sportzaal gespeeld wordt. Het rechter bord was in volmaakte rust. Daar hoorde Sander namelijk te zitten, maar aangezien die er niet was bewoog alleen de klok, die van Sander, al terug tikkend. Tot het verlossende woord van Hans kwam, “Ik zie een taxi, dat zal Sander zijn”. Een dikke 20 minuten te laat speelde Sander zijn openingszet.

Bord 1; Ad scoorde op, naar eigen zeggen, opmerkelijke wijze het enige halfje van de avond. Hij stond huizenhoog verloren maar zijn tegenstander voelde waarschijnlijk veel druk om zijn materiële plus in winst om te zetten. Mogelijk vanwege de rating van Ad (2100+). Ad zijn Benko ging helemaal de mist in omdat zijn tegenstander, in plaats van op het gambiet in te gaan vrolijk zijn ontwikkeling voortzette. Daar wist Ad niet goed raad mee. Maar mogelijk dus door rating-respect werd afgewikkeld naar een remise eindspel wat tactisch door een aanbod op het juiste moment werd gerealiseerd.

Bord 2; Sander begon dus met een enorme tijdachterstand die hij gedurende de loop van de partij tactisch in een tijdvoorsprong wist om te zetten. Zijn tegenstandster heeft de pakweg laatste 20 zetten met minder dan 2 minuten op de klok moeten zetten. Dankzij de 15 seconden increment en de stelling was dat geen probleem. In de afruilvariant van het Spaans koos Sander voor wat bekend staat als een slappe aanpak voor wit waarbij zwart al snel op een kleine plus kan rekenen. Als toeschouwer had ik de indruk dat wit toch wel een gelijke stelling kreeg en zwart gebruikte heel veel tijd. Die investering betaalde zich uiteindelijk uit doordat er een eindspel op het bord kwam waarbij wit niet veel anders had lijdzaam toe te kijken hoe zwart zich langzaam naar winst schoof. Langzaam in aanpak maar snel in zetten want grote tijdnood waarin verder geen fouten werden gemaakt.

Bord 3; Ondergetekende had het genoegen tegen dezelfde tegenstander te mogen spelen als op 9 oktober. Toen waren we beiden invallers. Nu niet. Daarnaast kwam er mijn geliefde Nimzo-indiër op het bord, en ook nog eens in een variant die wit niet zo heel veel beloofd. Het lukte mij om zwart volledig vast te pinnen op de damevleugel en een koningsaanval te starten op de koningsvleugel. So far so good, tot dat stukoffer van mij op e4. Wat op zich niet verkeerd was, maar dat offer op d5 plegen was al een stuk sterker geweest. Ik kreeg het ook allemaal niet helemaal uitgerekend maar mijn intuïtie zei, terecht, dat als alle verdedigers aan de verkeerde kant van het bord staan moet het gewonnen zijn. Dat was ook zo tot, tot mijn schrik, wit een bevrijdend schaakje in portefeuille kreeg en ik kostbare tijd verloor met dat schaakje voorkomen. Dat had ik beter niet en ook niet hoeven doen. Want het schaakje was niet meer dan een schaakje en na dat schaakje had wit verder niks gehad en zwart nog heel veel. Toen op het einde van de partij mijn toren op a8 ook nog eens verloren ging, een deel van het bord dat geheel uit mijn blikveld verdwenen was, het ik Pieter-Jan zijn revanche van 9 oktober gegund waarmee de onderlinge score nu 1-1 is.

Bord 4; Wat kunnen we hierover vertellen? Dat het een lange partij was en dat Hans waarschijnlijk nog weken bezig is de laatste 40 zetten te reconstrueren. Net zoals de eerste 40 zetten natuurlijk, want we weten allemaal dat Hans notoir slecht noteert. Er kwam een draak op het bord en Hans weet daar doorgaans wel raad mee. Het eerste wat mij opviel is dat Hans ergens in het begin van de opening na de lange rokade zijn koning op b1 plaatste. Ik wat ik ook doorgaans doe en wat bij Hans dan doorgaans hoongelach oproept. Zwart besloot van de weersomstuit pas op 25, misschien zelfs later, te rokeren. Dat mocht toen nog. Hans kreeg wel een sterke aanval en wist zijn koning strategisch op a3 te plaatsen. Ver van alle strijdgewoel. Een lange partij, zoals gezegd, en u raad het al, dan kom je in het eindspel, niet Hans zijn sterkste kant. En de tegenstander ook nog eens in tijdnood, en dan krijgt Hans de neiging om mee te gaan in de tijdnood. Ik weet niet of dat gebeurd is want het einde van de partij heb ik gemist omdat ik mijn eigen partij zat te evalueren met mijn tegenstander. Bij mij, en anderen, overheerst het gevoel dat Hans ergens had moeten winnen maar dat verzuimd heeft. Of we er ooit ontrafeld kan worden uit de notatiebrij van Hans … de tijd zal het leren.